Motor reizen 2016
Anders dan we gewoon zijn, gaan we deze korte vakantie georganiseerd en in plaats van kamperen gaan we voor het eerst samen in een hotel.
In een hotel en georganiseerd, dit zijn voor ons twee nieuwe begrippen. Wie weet raken we er aan verslaaft. (Ik denk het niet). Het wordt hotel Görres in het Duitse dorpje Wachtberg, ten zuiden van Bonn in de buurt van de Rijn.
Het eerste plan was om met samen met mijn motor buurman, J.G., naar Santiago te rijden via de pelgrimsroute en terug langs de Atlantische kust. We waren hier beide enthousiast over, maar kwamen al snel voor een klein probleem te staan. De afstand die je moet overbruggen versus de tijd die we ter beschikking hebben. We hebben een kleine twee weken en dan is ruim 5000 kilometer toch iets teveel, tenminste als je ook nog iets wil t zien onderweg.
Dus het plan is herzien en we gaan in plaats van Santiago naar de kust van Normandië. We willen langs de kust van België richting Normandië en zo de monumenten van de eerste en tweede wereldoorlog bezoeken.
Inhoud deze pagina:
Motorreis "Rijnland".
Motorreis "Normandië".
Motorreis Normandië en Luxemburg
De reis!
Multimedia
Na alle voorbereidingen is het zondag 15 mei zover. De motoren zijn gepakt en waar nodig aangepast aan de vakantie. Het weer is redelijk, droog maar wel een harde wind. Dit merken we zeker op de afsluitdijk. De harde wind staat dwars op de dijk en rukt en duwt aan de zwaar bepakte motoren.
De reis zal niet helemaal volgens plan verlopen, we wijzigen tijdens de reis twee maal op drastisch wijze de route.
De eerste keer van wege het slechte weer en de tweede keer doordat er een staking in Frankrijk aan de gang is die er voor zorgt dat de benzine schaars wordt en er veel benzine stations geen voorraad meer hebben. Met een actie radius van ongeveer 200 kilometer met de motor is dit niet zo heel erg fijn, je bent dan routes aan het rijden van benzine pomp naar benzine pomp. En voornamelijk op grote wegen waar de benzine nog verkrijgbaar is.
Dag één “Bolsward – Argues” 485 km.
Westerschelde tunnel.
Als we vertrekken staat er een stevige wind, die op de Afsluitdijk hinderlijke turbulentie veroorzaakt. We rijden het eerste stuk via Amsterdam richting Rotterdam, door de Benelux tunnel en de Heinenoord tunnel nabij Barendrecht. Via de Hoekse waard en het Hellegats plein rijden we dan naar de Zeelandbrug, ooit de langste brug van Europa.
Dit gedeelte gaat voornamelijk over de grote weg, dus kunnen we kilometersmaken. Vanaf het Hellegats plein worden het 80 kilometer wegen richting de Westerschelde tunnel nabij Kruiningen Perkpolder. Hier moeten we de eerste tol betalen.
De route gaat tot nu toe volgens de planning die we thuis gemaakt hebben. We verlaten Nederland en rijden België in. De wegen worden hier slechter. Het onderhoud is hier wat achterstallig lijkt het wel.
We rijden langs Brugge richting de Belgische kuststad Nieuwpoort waar we het Koning Albertmonument monument bezoeken. Het Koning Albertmonument is een oorlogsmonument in Nieuwpoort. Het staat net buiten de oude stadskern, op de rechteroever van de IJzer, bij het sluizencomplex de Ganzepoot. Het monument werd opgetrokken in 1938, naar ontwerp van Julien de Ridder, ter ere van Koning Albert I en de Belgische troepen in de Eerste Wereldoorlog.
We vervolgen onze reis langs de rivier de IJzer. Deze rivier was één van de grenzen tijdens de eerste wereld oorlog. Er staat vlak voor Diksmuide een gerestaureerd stukje van de loopgraven die vier jaar lang duizenden doden heeft gekost. Dit gedeelte heeft de toepasselijke naam de”Dodengang”.
In Diksmuide staat ook de “IJzertoren,” een gedenkplaats voor de slachtoffers die hier gevallen zijn tijdens de eerste wereld oorlog. Deze toren is van veraf te zien in het vlakke landschap.
Wij gaan verder met onze tocht langs de IJzer en kleine kronkelende landwegen. Nu lijkt het een walhalla voor motor rijders, maar de wegen zijn hier in een bar slechte conditie.
Koning Albert I monument.
Museum met de “Doden Gang” nabij Diksmuiden
Dus wel bochten, maar veel grind, modder en gaten. We zijn ergens de grens tussen België en Frankrijk over gestoken, maar het is ons niet opgevallen. We zien aan de kentekenplaten van de auto’s in Frankrijk.
De eerste camping die we aandoen in Arques is in slechte staat en er is ook geen beheerder aanwezig. Nu heeft vrijwel iedere gemeente in Frankrijk een municipal (gemeente) camping en die is een paar kilometer verder. We worden op Camping Beaséjour. vriendelijk ontvangen. De plaatsen zijn ruim en het sanitair is netjes en schoon, er is gratis wifi in de buurt van de receptie, kortom een prima camping om een paar dagen te staan. We gaan vanuit deze camping een paar tochten maken naar plaatsen die we thuis al gepland hebben. Dit is een prima uitval basis.
Dag twee “Het ford van Mimoyeceques en Le Blockhaus” 145 km.
Route tweede dag.
Na een goede nachtrust gaan we van start met de eerste echte culturele dag van deze vakantie. We starten met een bezoek aan de scheepslift in Arques “Les Fontinettes”.
De scheepslift van Arques Fontinettes is gebouwd in 1881 ter vervanging van een trapsluis met 5 kolken. Deze oude trapsluis is verdwenen in 1963 na de bouw van de nieuwe sluis. De trapsluis werd tot die tijd als reserve gebruikt als de scheepslift door onderhoud gesloten was. De scheepslift van Argues Fontinettes overbrugt een hoogteverschil van 13 meter op het kanaal van Neufossé, dat de rivieren de Leie en de Aa met elkaar verbindt.
De scheepslift was in 1887 klaar voor gebruik en kon vrachtschepen tot 300 ton tillen. Vanaf 1967 namen moderne sluizen het werk van de scheepslift over.
De scheepslift is nog geheel in tact, alleen is de aansluiting op hoger gelegen rivier verdwenen. Je ziet aan de contouren van het gras nog waar het water gelopen heeft. Het lijkt erop dat het gebouw niet meer wordt onderhouden. Wel liggen er nog oude schepen in de lift en ziet het bedieningshuisje eruit alsof het nog een tijdje is gebruikt voor de verkoop van kaarten. Ook staat er een hek om het gebouw, dus mogelijk wordt de lift regelmatig open gesteld voor bezoekers.
We gaan weer verder en vervolgen onze tocht met de route die de TomTom van J.G. ons voorschotelt. Hier zit een knop spannende routes op, die je over mooie bochtige wegen door het Noord Franse land stuurt.
Scheepslift Arques “Les Fontinettes”.
Ons volgende doel is “Ford Mimoyecques”. Mimoyecques is een gehucht van Landrethun-Le-Nord op enkele kilometers van Cap Griz Nez, hier werd op bevel van Hitler een ondergrondse installatie voor de beschieting van Londen gebouwd.
Ingang van het “Ford Mimoyecques”.
De V3 ook wel Hochdruckpumpe genoemd was een superkanon dat een granaat door middel van meerdere ladingen een snelheid van 1500 meter per seconde zou moeten geven. Terwijl het kanon nog in de testfase was werd in de zomer van 1943 in opdracht van Hitler begonnen met de bouw van de basis, hiervoor werd door de Organisatie Todt 5000 man ingezet waaronder mijnwerkers uit het Ruhrgebied, dwangarbeiders, vrijwilligers en soldaten.
Oorspronkelijk waren er 50 vuurmonden voorzien, gegroepeerd in twee complexen elk met vijf schachten. Door de technische problemen met de kanonnen werd besloten maar één complex te bouwen wat later nog eens terug gebracht werd tot 15 vuurmonden inplaats van de bedoelde 25.
Door luchtverkenning en de aanwezigheid van een spoorweg die plotseling onder de grond verdween hadden de geallieerden al snel door dat er hier iets speciaals gebouwd werd.
Replica van de V3.
Het eerste bombardement was dan ook al op 28 oktober 1943, nog twee aanvallen op 8 en 10 november, en nog eens tien aanvallen tussen 19 maart en 27 juni 1944. De Lancasters van het bekende 617e Squadron verschenen op 6 juli boven het complex en wierpen 16 zes ton zware Tallboy bommen met grote precisie, de schade was zo groot dat er getwijfeld werd of verdere ontwikkeling nog mogelijk was.
Naast conventionele aanvallen werden ook andere manieren gezocht om de basis te vernietigen, een er van was een aanval met een BQ 8 van op afstand geleide bommenwerper. Voor deze aanval werd een uitgediende B24 Liberator van de US Marine geladen met 8200 kilo Torpex, dit toestel werd op korte afstand gevolgd door een Mosquito met een camera en twee Lockheed Ventura’s voor de radiografische besturing.
Vuurmonden van het V3 kanon.
De vrijwillige piloten van de B24 Lt Joe Kennedy, oudste broer van de latere US president, en Lt Wilford moesten na de overname het toestel per parachute verlaten. Wat er verkeerd gegaan is heeft men niet kunnen achterhalen maar na de eerste radio gecontroleerde bocht een minuut of tien voor de piloten moesten uitspringen explodeerde het toestel.
Na nog een aanval van de RAF op 27 augustus bezette de Derde Canadees Divisie de ontruimde basis. Na onderzoek door de Canadezen plaatsten de Royal Engineers 36 ton explosieven op 36 plaatsen en werd de basis opgeblazen.
Vandaag de dag zijn er 600 meter begaanbaar voor bezoekers, de indrukwekkende tunnels zijn schaars verlicht zodat de informatie tafels goed opvallen. Heel de geschiedenis en de techniek worden door middel van de borden met foto’s en tekst goed uit gelegd.
Er is niet alleen voor Lt Kennedy een monument opgericht, maar ook voor de gesneuvelde piloten en de omgekomen burgerbevolking bij de diverse luchtaanvallen worden herdacht.
Het is een indrukwekkend museum en bijna niet te bevatten hoeveel mensen hier zijn opgeofferd, hetzij door de dwangarbeid of door de gevechten. Zoveel zinloze slachtoffers.
We laten het min of meer op onze eigen manier bezinken en stappen weer op de motor voor ons volgende doel. Maar eerst een stukje toeren en genieten van de mooie omgeving. Ook niet onbelangrijk.
Monument voor de gevallene.
"Le Blockhaus"
De bunker van Eperlecques “Le Blockhaus”.
Verscholen in de bossen is dit de grootste bunker in het noorden van Frankrijk. Het zou een montage en lanceerbasis moeten worden voor de V2 raketten. Het is open voor het publiek sinds 1973, het bouwwerk is 90 meter lang, 50 meter breed en 33 meter hoog en in 1985 werd het gebouw uitgeroepen tot rijksmonument.
In oktober 1943 moest de bunker en de lanceerinstallatie gereed zijn, met dank aan de duizenden Belgische, Nederlandse en Russische dwangarbeiders, maar de Britse RAF (Royal Air Forces) stak daar een stokje voor nadat ze op luchtfoto’s de ongewone bedrijvigheid in de bossen opmerkten.
In augustus wordt het gebouw voor de eerste keer bestookt door Britse gevechtsvliegtuigen.
De noordelijke kant van de bunker, waar de onderdelen van de V2-raketten via ondergrondse sporen uit Saint-Omer en Calais zouden aangevoerd worden, raakte daarbij zwaar beschadigd.
Het bombardement maakte meteen duidelijk dat het bouwsel door zijn kwetsbare ligging niet echt geschikt was om V2-raketten te monteren en te lanceren. Tussen augustus 1943 en augustus 1944 werd de bunker uiteindelijk 25 keer gebombardeerd.
Van alle bombardementen zijn nog verschillende sporen te zien, onder meer een krater met een doorsnede van 42 meter en een diepte van 18 meter. Daarom verhuisde de lanceerinstallatie even verderop naar La Coupole in Helfaut, waar overigens ook nooit een V2 de lucht inging.
Aan het zuidelijke deel van de bunker, dat zo goed als ongehavend bleef, werd ondertussen verder gewerkt. Bedoeling was om er de vloeibare zuurstof ( brandstof voor de V2-raketten) te produceren en te vervoeren naar La Coupole en naar de mobiele lanceerinstallaties van de V2’s. Op de fundamenten van het zuidelijke gedeelte hadden de Duitse ingenieurs bedacht om een vijf meter dikke betonnen plaat met hydraulische liften omhoog te tillen, zodat de bouwwerken onder de beschermende plaat konden doorgaan zonder risico op raketinslagen.
V2 raket
V1 installatie.
In januari 1944 was de bouw van het zuidelijke gedeelte afgerond: in enkele maanden tijd hadden de Duitsers er ruim 20.000 ton beton gebruikt voor hun Blockhaus. Ze installeerden er drie compressoren om vloeibare zuurstof te produceren. Maar de werkzaamheden in de bunker waren geen lang leven beschoren: na een nieuw zwaar bombardement op 27 juni 1944 demonteerden de Duitsers alle installaties en vluchtten ze naar Duitsland: ze vreesden dat de compressoren zouden ontploffen door de bombardementen.
Op 4 september 1944 slaagden Canadese troepen erin de controle over het gebouw over te nemen.
Voor motoren is er een apart betonnen parkeerterrein aangelegd en krijg je twee euro korting. Het is ons niet helemaal duidelijk waarom dit is, maar we klagen er niet over. Het geheel geeft een goed beeld van de V2 installatie. De geluidfragmenten zijn in verschillende talen, dus ook in het Nederlands. De bunker is indrukwekkend om te zien en zeker een aanrader om te bezoeken als je in de buurt bent.
Het is een mooie route die we gereden hebben door het Noord-Franse heuvellandschap en “Het ford van Mimoyeceques en Le Blockhaus” zijn een bezoek meer dan waard. Het maakt je duidelijk dat dit nooit meer mag gebeuren.
Dag drie “La Coupole” 128 km.
Route dag drie.
Vandaag hebben we de dag gereserveerd om “La Couople”: een gigantische ondergrondse bunker die de nazi’s in 1943-1944 bouwden om er de V2-raketten op te slaan, gereed te maken en te lanceren. De V2 was het geheime wapen waarmee Hitler Londen wou vernietigen en het verloop van de oorlog wilde veranderen, en het was ook het eerste wapentuig dat de stratosfeer heeft bereikt.
La Coupole ligt op 5 km van de stad Saint-Omer en is in tegenstelling wat wij verwacht hadden omgebouwd tot Historisch Herdenkingscentrum. In een indrukwekkend kader kan je er kennismaken met de belangen van een totale oorlog en de etappes van de verovering van de ruimte, paradoxaal genoeg het gevolg van de V2-technologie.
La Coupole is een van de meest indrukwekkende overblijfselen van de Tweede Wereldoorlog in Europa. Door de overweldigende massaliteit, de ondergrondse plaatsing van de installaties,
het lijden van de dwangarbeiders die het hebben gebouwd, vormt het een symbolische plaats van de nazi-onderdrukking.
Deze immense bunker museum, in 1943-1944 gebouwd door de Organisatie Todt, moest de lanceerbasis worden van V2-raketten tegen Londen. Deze raketten die werden ontwikkeld in het ultrageheime centrum Peenemünde door het team van Von Braun, vormen met de Amerikaanse atoombom, de meest geavanceerde wapens die zijn ontwikkeld tijdens de Tweede Wereldoorlog. De V2 werden in de ondergrondse fabriek “Mittelwerk”, gelegen in het centrum van Duitsland, in serie gefabriceerd door de gedeporteerden van het concentratiekamp Dora.
“La Coupole”
La Coupole, zwaar gebombardeerd door de Geallieerden, werd in de zomer van 1944, na de landing in Normandië verlaten. De V2’s, die vanaf september 1944 Londen en Antwerpen troffen, werden gelanceerd vanaf mobiele bases in Nederland.
V2 raket motor.
Sinds 1997 trok deze plaats, getransformeerd in Centre d’Histoire et de Mémoire (Centrum van de Geschiedenis en van de Herinnering), meer dan 1,7 miljoen bezoekers. Het centrum ontwikkelt het thema van de Duitse bezetting van Nord-Pas-de-Calais van 1940 tot 1945, een van de zwaarst beproefde regio’s tijdens deze “donkere jaren”.
Talrijke audiovisuele documentaires behandelen de belangrijkste thema’s van de Europese collectieve herinnering. Je ontdekt ze op je eigen ritme, dankzij de infrarood-hoofdtelefoon voor audiobegeleiding.
Wij hebben de middag gebruikt om een toertocht door de omgeving te maken en met de Tomtom en de Garmin als gids zijn er mooie routes te rijden. Morgen breken we op en gaan we verder naar het zuiden.
Dag vier “Arques – La Cambe” 447 km.
Route dag vier.
Bij het opstaan is het weer goed, droog en een redelijke temperatuur. Vandaag gaan we een flink stuk naar het zuiden. Ik heb op de Garmin de tolwegen en de snelwegen uitgeschakeld, zodat we via de binnenwegen richting Normandië kunnen rijden. We willen via Le Havre, maar komen er op een gegeven moment achter dat de Garmin steeds een herberekening maakt en ons via Rouen wil laten rijden. We besluiten om een nieuwe route te maken op de Tomtom van J.G. en zo veel als mogelijk is de tolwegen te vermijden.Na het vergelijken van onze navigatie, die beide een andere route voorstellen, kiezen we voor de route van de Tomtom. Het weer begint ons nu ook in de steek te laten en het gaat een beetje regenen en regen en regen. Als we Le Havre naderen is het een stevige hoos bui.
De tolbruggen bij Le Havre zijn voor motoren gratis, toch nog een klein voordeeltje. Vlak voor de brug is de rechter rijstrook geblokkeerd door een lange rij wachtende vrachtwagens, maar wij kunnen over de linkerrijstrook passeren.
We zien beneden langs de weg een brand, waarvan wij in eerste instantie denken dat het van een ongeluk komt. Later komen we erachter dat dit is aangestoken door mensen die staken en de olieraffinaderijen blokkeren.
Door het noodweer rijden we met een gangetje van nog geen zeventig kilometer per uur de bruggen over en besluiten aan de andere kant van de Seine om verder rechtstreeks naar La Cambe te rijden.
Op de camping aangekomen is het gelukkig droog en kunnen we onze natte spullen binnen drogen in de ruimte die beschikbaar is voor de gasten van de camping.
Onze standplaats in Normandië wordt de S.V.R. camping “Des Pommiers”. Deze camping wordt voornamelijk bezocht door Nederlanders. Het is een gemoedelijke camping op en voormalige boerderij.
Camping “Des Pommiers”.
De eigenaresse spreekt behoorlijk goed Nederlands. Het is er goed toeven en er was in 2016 gratis wifi op de camping. Ook is het mogelijk om ’s avonds brood bestellen voor de volgende dag. Er is een ruimte aanwezig waar je binnen kunt zitten, hier is een koelkast, magnetron, oven en een koffiezet apparaat ter beschikking voor de aanwezige gasten. Wij hebben hier dankbaar gebruik van gemaakt.
Dag vijf “Pointe du Hoc – Amerikaanse Begraafplaats” 118 km.
Route vijfde dag.
Vandaag gaan we de stranden van Normandië bezoeken. Na een goed ontbijt gaan we richting Grandcamp-Maisy om de route op te pikken. Ons eerste bezoek is “Pointe du Hoc”, waarna we onze weg vervolgen via “Ohama Beach”, de grote Amerikaanse begraafplaats in “Colleville-Sur-Mer” en de logistieke landing site “Arromanches”.
“Pointe du Hoc” is direct al een indrukwekkend monument. Grote parkeerplaatsen en al vroeg veel bezoekers, waaronder opvallend veel jeugdige bezoekers. Pointe du Hoc is een hoge klif tussen twee van de vijf landingsstranden van D-Day, Utah en Omaha Beach. Het is befaamd vanwege de gewaagde aanval van het 2e U.S. Ranger Battalion die hier een Duitse artilleriebatterij uitschakelde.
Tegen het eind van 1942 hadden de Duitsers een artilleriebatterij gebouwd op Pointe du Hoc, een prominente klif die over het Engelse kanaal uitkeek.
De batterij bestond uit zes 155 mm kanonnen in open betonnen bakken die later werden overdekt met kazematten. Hiermee bestreken de Duitsers de stranden die gekozen waren voor de landingen van de Amerikaanse troepen, Utah Beach in het westen en Omaha Beach in het oosten.
Bewust van dit gevaar, bombardeerden de geallieerden de batterij vele malen voor de landingen plaatsvonden. Maar om zeker te zijn van de volledige vernietiging kreeg het 2e U.S. Ranger Battalion onder leiding van luitenant-kolonel James Earl Rudder de opdracht de klif te beklimmen en de kanonnen uit te schakelen.
“Pointe du Hoc”.
Monument “Pointe du Hoc”.
De bomkraters nog zichtbaar.
In de ochtend van D-Day, na een gewaagde klim met touwladders en enterhaken, vochten de Amerikaanse commando’s een bloedige strijd uit met de Duitse bemanning.
Na de moeizame overwinning, waren de Rangers compleet verrast dat de bunkers geen kanonnen bevatten. Het bleek dat de Duitsers ze pas hadden verplaatst. Na een korte zoekactie werden ze gevonden, verborgen in een greppel vlakbij.
Sinds 1979 is de American Battle Monuments Commission verantwoordelijk voor het behoud van de bunker, die bedreigd werd door erosie van de klif. Veel werk is verzet om deze historische plek toegankelijk te maken voor het publiek. Midden tussen een maanlandschap van bomkraters ontdek je betonnen bunkers voor kanonnen, munitie en manschappen. Op het hoogste punt van de klif staat een monument met een prachtig uitzicht over de kust.
Omaha Beach.
Ons volgende doel is Omaha Beach. De kust van Normandië is een aaneenschakeling van monumenten, musea en herinneringen aan de tweede wereld oorlog. We rijden via de glooiende wegen langs de kust naar Saint Laurent sur Mer. De naam van dit plaatsje is niet erg bekend, maar als je zegt Omaha Beach dan weet iedereen waar het is.
Omaha Beach, het oude en nieuwe monument.
Doelstelling:
In het westelijk deel zou de Amerikaanse 29e Infanteriedivisie landen, en in het oostelijk deel de 1e Infanteriedivisie. Het belangrijkste doel was het veroveren van het gebied tussen Port-en-Bessin en de rivier de Vire, waarna zuidwaarts kon worden opgerukt in de richting van Saint-Lô.
Omaha Beach was de geallieerde codenaam en thans ook de lokale naam voor een van de vijf (Utah, Omaha, Gold, Juno en Sword) landingszones voor de invasie van Normandië op 6 juni 1944. Het strand is ongeveer vijf kilometer lang, van Sainte-Honorine tot Vierville-sur-Mer. Nadat we koffie hebben gedronken gaan we verder richting het noorden voor ons volgende doel. Het grote Amerikaanse Militaire ereveld bij Colleville-sur-Mer.
Monument bij de ingang van de begraafplaats.
American Cemetery van Colleville-sur-Mer is één van de grootste Amerikaanse begraafplaatsen in het buitenland. Het is een 70 hectare groot ereveld, uitkijkend over het strand van Omaha Beach. Oneindig en kaarsrecht lopen de rijen met witte, marmeren kruisen over het gazon. Het maakt niet uit welke hoek je naar de kruizen kijkt ze staan kaarsrecht. Duizenden Latijnse kruisen met hier en daar een davidsster. Er staan totaal 9.387 gedenktekens.
Sommige kruisen staan er met naam en toenaam zoals die van; ‘Theodore Roosevelt JR, Brigade General US Army, New York, July 12, 1944 Medal of Honor’. Naast dit graf ligt het graf van zijn broer Quintin Roosevelt, gesneuveld op 14 juli 1918. Dit is het enige graf van de Eerste Wereldoorlog op de begraafplaats.
Andere kruisen waar gesneuvelde militairen liggen, waarvan de Identiteit niet bekend is hebben het opschrift;
‘Here rests in honoured glory, a Comrade in Arms, known but to God’.
In het midden van de begraafplaats is een kleine kapel. Op de muur staat de tekst; ‘I Give unto Them Eternal Life and they shall Never Perish’.
Het mozaïek op het plafond symboliseert Amerika die haar zonen zegent als zij over de zee en door de lucht vertrekken om voor de vrijheid te vechten.
Het grote monument aan het begin van de begraafplaats bestaat uit een halve cirkel van zuilen met twee wanden die verhalen over die bewogen maand Juni in 1944.
Het grote bronzen standbeeld, in het midden van de halve cirkel is genaamd ‘The Spirit of American Youth Rising from the Waves’.
Onder een grote granieten plaat, bij de ingang ligt een tijdcapsule die een boodschap bevat van Dwight D. Eisenhower, de supreme commander van de Geallieerde en latere president van de Verenigde Staten. Deze boodschap zal pas op 6 Juni 2044 worden geopend, gelezen en bekend gemaakt.
Ondanks dat ik er al eens eerder ben geweest maakt het weer een diepe indruk op mij. Dit wordt nog versterkt als “The Last Post” wordt geblazen. De begraafplaats is zo immens groot dat het grote aantal bezoekers niet opvalt. We laten alles op ons inwerken en verlaten zwijgzaam de begraafplaats. Mulberryhaven van Arromanches-les-Bains.
Uitzicht op Arromanches.
Verder naar het noorden ligt het stadje Arromanches. Hier heb je de mogelijkheid om een film te bekijken die op negen schermen wordt vertoond. Het is een zogenaamd 360° projectie. Als je net als wij al verschillende musea bezocht hebt en dus al aardig wat van de D-day films hebt gezien dan valt het wat tegen. Ook de presentatie is niet meer van deze tijd. Er zijn nu wel beter manieren om een 3d effect te bereiken.
Het stadje Arromanches en de restanten van de Mulberryhaven zijn vanaf het klif waar het museum is gebouwd goed te bekijken. Het uitzicht is geweldig.
De Mulberryhaven van Arromanches-les-Bains was een van de twee Mulberryhavens die in 1944 na de landing in Normandië werden aangelegd. Deze haven bij Arromanches-les-Bains was nodig om na de invasie de geallieerde troepen te kunnen blijven bevoorraden en groot materieel aan land te kunnen brengen.
Hiervoor was het nodig dat schepen met een grote diepgang konden aanmeren. De bestaande zeehavens in Normandië waren moeilijk in te nemen en zouden naar verwachting ook door de Duitsers onklaar worden gemaakt.
Met de aanleg van de tijdelijke haven werd op 7 juni 1944 gestart door het tot zinken brengen van oude oorlogs- en vrachtschepen (de z.g. Blockships waaronder de Nederlandse kruiser Sumatra). Op deze wijze ontstond een golfbreker met een totale lengte van ca. 7 km. Hierop volgend werden aan de zeezijde achter de gezonken schepen, zogenaamde Phoenix-caissons tot zinken gebracht.
De restanten van de Phoenix-caissons.
Deze caissons waren in het geheim vooraf al in Engeland vervaardigd en elk voorzien van een kanondek met Bofors-luchtafweergeschut geschutskoepel. In de luwte van de golfbreker werden, uit stalen pontons opgebouwde, drijvende loskaden aangelegd (de ‘Whale’ of ‘Lobnitz-pieren’), die via drijvende bruggen verbinding kregen met de stranden van Arromanches.
Deze rechthoekige pontons van beton en staal waren op vier hoeken voorzien van 30 meter lange, beweegbare, steunpilaren. Door middel van deze steunpilaren konden de pontons de getijdebewegingen volgen en kon onafhankelijk van het getij ononderbroken worden gelost.
Om de loscapaciteit van de pontons te vergroten werden betonnen pontons als een soort tussenkaden, tussen de verankerde (hoofd-)kade pontons geplaatst. De lospontons werden door middel van drijvende pieren verbonden met het vaste land. De genie had alles nauwkeurig voorbereid en zorgde dat bij de bouw van de haven ook goede afvoerwegen werden aangelegd richting het achterland.
De haven functioneerde goed maar werd na enkele dagen (19 juni 1944) geteisterd door een zware voorjaarsstorm welke drie dagen aanhield. Hier waren de Mulburryhavens niet op berekend. Bij de haven van Arromanches was de schade te herstellen waardoor deze een belangrijke bijdrage heeft kunnen leveren bij de bevoorrading van de manschappen.
We sluiten deze enerverende dag af met een tocht door het achterland van de stranden. We hebben veel indrukken opgedaan en het is een tocht die zeker is aan te raden. Er is zoveel te zien, dat je er niet een te lange toertocht van kan en moet maken. Dit gaat ten koste de bezienswaardigheden.
Dag zes “Sainte-Mère-Église” – “Juno Beach” 147 km.
Route zesde dag.
Vandaag is het de laatste dag dat we een toertocht maken door Normandië. We gaan nu richting het zuiden naar Sainte-Mère-Église en Juno Beach. Sainte-Mère-Église is wereldwijd bekend door de Airborne parachutist die aan de kerktoren hangt. Daarna gaan we via de kust en Juno Beach terug richting La Cambe om nog een middagrit te maken in de omgeving.
“Sainte-Mère-Église”.
Sainte-Mère-Église werd op 6 juni 1944 bevrijd door luchtlandingsdivisies van de 82ste divisie, en was de eerste bevrijde stad van de invasie. Het was een belangrijk dorpje voor de invasie, want het lag midden op de weg die de Duitsers zouden nemen voor een tegenaanval tegen de mannen op Utah Beach.
Er staat nu een museum gewijd aan de parachutisten. Ook hangt er aan de kerk een parachutistenpop. Dit is een gedenkteken voor de parachutisten en voor de parachutist John Steele, die met zijn parachute aan de toren bleef hangen.
Het verhaal is dat hij daarbij onder vuur is genomen door de Duitsers en in zijn voet geraakt is. Hij heeft het overleefd door zich dood te houden.
Het legendarische Airborne-museum in de Nord Cotentin, gelegen in een park van 3000 m² vlakbij de kerk is gewijd aan de Amerikaanse parachutisten uit de 82e en de 101e divisie die werden gedropt boven Sainte-Mère-Eglise tijdens de nacht van 5 op 6 juni 1944. Dit museum is een bezoek meer dan waard.
In het eerste gebouw dat de vorm van een parachute heeft, bevinden zich een Waco zweefvliegtuig in originele staat en talloze displays met documenten, getuigenissen, wapens, munitie enz. uit deze periode.
Het tweede gebouw, dat de vorm heeft van een deltavleugel, herbergt de Douglas C47 Argonia die bij de Landing parachutisten heeft gedropt en zweefvliegtuigen heeft gesleept. Daarnaast worden hier ook heel wat verschillende uniformen en voertuigen tentoongesteld.
Op het moment dat wij er waren was de film ‘Combat pour la Liberté’ (De strijd om de vrijheid) in het derde gebouw niet beschikbaar. Het museum is een eerbetoon en herinnering aan al diegenen die hier de strijd voor de vrijheid hebben gestreden.
“Juno Beach”.
Juno Beach was op Omaha Beach na het zwaarst verdedigde stuk strand. De Duitse verdedigers beschikten over elf zware geschutbatterijen met 155 millimeter geschut en negen batterijen met 75 millimeter geschut. Ook waren er veel mijnen gelegd.
Het inleidende bombardement in de nacht voorafgaand aan de invasie richtte weinig schade aan, en de gevechten waren dan ook hevig. In de middag was het strand echter veroverd en was de Canadese derde divisie ettelijke kilometers het achterland binnengedrongen om bruggen te veroveren. Een onderdeel van het zesde Canadese pantserregiment wist als enige de doellijn te bereiken, maar moest zich wegens het ontbreken van infanterie weer terugtrekken.
Aan het eind van de eerste dag waren de Canadese troepen van alle geallieerde troepen het verst opgerukt. In de avond van de volgende dag zouden zij verbinding maken met de Britse troepen van Sword Beach.
Net als langs de gehele kust van Normandië staan hier weer veel gedenktekens langs het strand. Hier en daar zijn de bunkers nog aanwezig en worden zo te zien gebruikt door de plaatselijke jeugd. Er is een museum bij één van de opgangen langs het strand, maar wij hebben nu wel voldoende musea bezocht en na een kort bezoek aan de monumenten vervolgen wij onze geplande route.
De rest van de middag besteden we aan het verkennen met de motor van de omgeving. Zodoende komen we geheel onverwacht langs grote oester kwekerijen. Dit is een schijnbaar een grote bedrijfstak in dit gebied.
De tractoren rijden af en aan met zakken oesters, de één brengt ze naar zee en de ander weer naar de wal, naar wij aannemen voor de verkoop. We hebben dit even een tijdje aan zitten kijken en komen tot de unanieme mening dat dit niet iets is wat wij zouden willen doen. Het is vies en nat werk.
Het is een dag waarin we weer veel gezien hebben en mooi met de motor hebben gereden. Normandië heeft veel mooie rustige landwegen met leuke bochten. Het is niet te vergelijken met de bergen, maar het is zeer de moeite waard om hier met de motor op vakantie te gaan.
Dag zeven “La Cambe – Maubeuge” 528,5 km.
Deze dag wordt de planning vlak voor ons vertrek gewijzigd en aangepast aan de situatie.
Route dag zeven.
De eerste wijziging voor vandaag is dat we niet verder richting Le Mans gaan. Dit heeft twee redenen, ten eerste wordt het in midden Frankrijk noodweer en daar zitten we niet op te wachten en ten tweede, komen we misschien in tijd nood en dat willen we ook niet. De eerste wijziging wordt dus dat we richting Le Havre gaan, om nu met beter weer en (uit)zicht over de brug en de Seine te rijden.
We willen zo een route boven Parijs langs volgen richting Verdun, edoch de dag is nog niet gereed en heeft nog meer verrassingen voor ons in petto zoals later zal blijken.
We werden gisteren aangesproken over een tekort aan benzine in Frankrijk, dat al even duurde. Dit in verband met stakingen van personeel dat werkt in de raffinaderijen van Le Havre.
De rook die we op de heenweg zagen en de lange file van vrachtwagens had dus met de staking te maken en niet met een ongeluk. Bij navraag aan het thuisfront werden we gerustgesteld, er was niets van bekend en ook het internet kon ons geen uitsluitsel geven.
Maar wat is nu de waarheid. We gaan er maar vanuit dat waar rook is ook vuur is. Al konden wij gisteren gewoon onze motoren nog aftanken.
Dus zoals dat gaat, ontspannen ontbijten, inpakken en richting Le Havre toeren tolwegen vermijdend. Het moet gezegd worden, het zicht op de brug over de Seine bij Le Havre is manjefiek. Het uitzicht vanaf de motor bovenop de brug is geweldig. En het was achteraf een goede keuze om de brug nog een keer aan te doen.
Ondanks dat we nog maar ruim honderd kilometer hebben gereden besluiten we toch maar om te gaan tanken. En nu komt dus de deceptie. Ondanks dat we in Normandië gewoon konden tanken zijn hier de tankstations gesloten. We rijden een route binnendoor ten noorden van de Seine, maar als je al een aantal gesloten tankstations bent tegen gekomen gaat dat tussen je oren zitten. We letten nu meer op benzine dan op de mooie route die we rijden. Het tekort aan benzine gaat ons nu tegen werken. Uit eindelijk vinden we een klein tankstation in Gournay-En-Bray dat van 14:00 uur tot 16:00 uur open gaat en waar je ongeveer 17 liter per persoon mag tanken.
De brug bij “Le Havre”
Brug over de Seine nabij Rouan.
Dat is voor ons voldoende om beide motor af te tanken. We zijn hier even voor twee uur, dus dat treft en we zijn opgelucht, J.G. rijd al bijna op benzine dampen. We hebben dus dik honderd kilometer gezocht naar een tankstation dat open is.
We wijzigen het plan weer en besluiten om via de kortste weg naar de tolweg richting België te rijden. Op de tolwegen zal er nog wel benzine zijn, en anders hevelen we benzine uit mijn BMW over naar de Yamaha. We hebben in ieder geval voldoende om België te bereiken. België is nog wel ruim driehonderd kilometer, dus nog een hele rit zo halverwege de middag.
In de buurt van Mons steken we de Frans Belgische grens over. We dachten hier ergens te kunnen kamperen, maar dat pakt anders uit. We bezoeken drie campings en die zijn alle drie definitief gesloten.
Ook de stadscamping in Mons bestaat niet meer. Dus volgende plan wordt terug naar Frankrijk en naar de eerste municipaal camping die we tegen komen. Deze is net over de grens in Maubeuge. Het was een lange dag met veel uitdagingen, maar we zijn weer verzekerd van benzine en zien morgen wel weer wat we gaan doen. Eerst eten en slapen.
Dag acht “Maubeuge – Bourcheid (Luxemburg)” 188 km.
Route dag acht.
Na een rumoerige nacht met arrestatie teams net buiten de camping besluiten we om ondanks de verwachte regen verder te gaan. J.G. weet nog een leuke camping in Luxemburg met eigenaars uit Nederland. Dat wordt ons doel voor vandaag. We rijden via binnenwegen door de Belgische Ardennen naar Luxemburg.
De regen valt mee, het is eigenlijk tegen de verwachting in wel goed weer. De route wordt gegenereerd door de Tomtom van J.G. met de optie spannende routes. En het werkt prima, veel goed begaanbare kronkelwegen. De wegen in België zijn niet helemaal perfect, veel achterstallig onderhoud. Maar in Luxemburg!!!! Circuit asfalt, draad strak, vlak en goede bochten. Wat een verademing.
Als we aankomen op camping Um Gritt aan de Sûr is het nog steeds droog. Er staan enkele Nederlanders, maar het is vrij rustig op de camping. We kunnen mooi langs het water staan met de motoren vlakbij de tent op een klein parkeerterrein. Prima camping als uitval basis voor een paar dagen.
Op deze camping is een kantine met een kleine bar waar je kunt vertoeven. Ook wordt er een kleine kaart geserveerd, dus met minder goed weer is het mogelijk om binnen te eten. Alleen op dinsdag is de kantine gesloten voor verkoop.
Dag negen en tien “Toeren door Luxemburg” totaal 316 km.
Route dag negen.
We maken twee toertochten door Luxemburg, de eerst dag hier is het voornamelijk toeren over de mooie wegen en door de schitterende bochten. Dit land lijkt gemaakt voor motor rijden, mooie wegen en goedkope benzine. De rest van je basis onderhoud is gewoon duur. De natuur is mooi, er zijn vele gebieden waar het mooi is om te wandelen, maar daar zijn we hier niet voor. Vandaag 149 kilometer gereden.
Route dag tien.
De tweede dag in Luxemburg gaan we een paar dingen bekijken en natuurlijk genieten van de prachtige wegen. We gaan eerst naar het kasteel in Vianden.
Het Kasteel Vianden in de Luxemburgse stad Vianden is gebouwd tussen de 11e en 14e eeuw op de funderingen van een Karolingische en Romeinse vesting (castellum). Het is een van de grootste en mooiste adellijke residenties van de romaanse en gotische perioden in Europa.
Kasteel “Viande”
Vanaf het begin van de 15e eeuw was het de zetel van de invloedrijke graven van Vianden die goede contacten onderhielden met de koningen van Frankrijk en het keizerlijke hof van Duitsland. Hendrik van Vianden (1220 – 1250) wordt ook wel de Zonne-graaf genoemd omdat tijdens zijn regeerperiode het bezit, de levensstijl en invloed van het huis van graafschap Vianden een hoogtepunt bereikten. Zijn opvolgers hadden honderden jaren lang veel invloed in de Ardennen, de Eifel en in Luxemburgse regio’s.
De toegangsweg naar het kasteel is enorm stijl, maar het kasteel is precies wat je van een kasteel verwacht. Imposant en op gebouwd op een onneembare rots partij.
Ons volgende doel is de Amerikaanse Begraafplaats in Hamm bij de stad Luxemburg. Ook deze begraafplaats is indrukwekkend en doet niet onder voor de Amerikaanse begraafplaats in Normandië. Misschien is hij wel minder bekend.
Het gebied rond de stad Luxemburg werd door de U.S. 5th. Armored Division bevrijd op 10 september 1944. Op 29 december 1944 werd hier bij het plaatje Hamm door de 609th. Quartermaster Graves Registration Company van de U.S. 3rd. Army voor het eerst een tijdelijk militair kerkhof aangelegd. In 1946 werd hier, mede met de hulp van Duitse krijgsgevangenen, begonnen met het bouwen en aanleggen van diverse monumenten, een kapel en een kantoor. In 1960 kreeg het kerkhof zijn uiteindelijke vorm en de officiële opening werd verricht op 4 juli 1960.
Amerikaanse begraafplaats "Hamn".
Graf van generaal George Patton jr.
In eerste instantie lagen hier 8.412 militairen begraven, maar na verloop van tijd zijn 5.050 van hen overgebracht naar de Verenigde Staten. In 1948 werden de lichamen van ongeveer 1.700 militairen, die begraven lagen in de buurt van Longuyon in Frankrijk en Foy in België naar dit kerkhof overgebracht, waardoor het totaal nu komt 5.076. Onder hen ligt, aan het hoofd van de begraafplaats, het graf van generaal George Patton jr.
Generaal Patton is na een auto ongeluk in december 1945 overleden en bij zijn manschappen begraven op het ereveld van Hamm.
Ons laatste doel zijn de monumenten van Generaal Patton in Ettelbruck.
Als je Ettelbruck vanaf de kant van Diekirch in rijd zie je zodra de brug over komt aan je aan je rechter hand het George Patton monument. Op 25 december 1944 werd de stad door de Amerikaanse 318e Regiment onder het bevel van kolonel Lansing McVickar bevrijd. Tijdens de Slag om de Ardennen, leed de stad aanzienlijke schade.
In 1947 werd het idee geboren om in Ettelbruck een monument op te richten ter ere van generaal George S. Patton Jr III.
De grote bevrijder van het land Luxemburg. In mei 1954 werd het monument onthuld door Prins Felix van Luxemburg. Deze gebeurtenis werd bijgewoond door de zoon van generaal en een groot aantal civiele en militaire autoriteiten.
Op de zijkant van het monument staat een zwaard als teken van wapenstilstand en vrede. Boven op de sokkel stijgt de Amerikaanse adelaar.
In juni 1970 is het 3,50 meter hoge bronze standbeeld van Generaal Patton bij het monument geplaatst samen met een Sherman tank. Dit type tank werd veel gebruikt door Pattons’s derde leger.
Dit was onze laatste dag in Luxemburg, morgen gaan we weer richting Nederland. Luxemburg is een mooi land om met de motor te bezoeken. De wegen zijn prima in orde, veel mooie routes door de bergen. Het land heeft vele mooie karakteristieke dorpjes en steden. Ook historisch is er veel te bekijken. Het is ook een mooi land qua natuur, bergen, bossen, rotsen en mooie riviertjes. Kortom een goed vakantie land.
Dag elf “Bourscheid – Heerlen” totaal 188 km.
Route dag elf.
Na een gezellige avond bij één van de campinggasten gisteren is het weer tijd om verder te gaan. We gaan vandaag weer via binnen wegen naar Spa en dan richting Nederland naar een motor camping in Heerlen.
We rijden weer via de binnen wegen. Een klein stukje door Duitsland en dan België. De verwachtingen voor het circuit Spa Francorchamps zijn wat te hoog ingeschaald. Het bezoek aan het circuit in Spa valt wat tegen. We hadden verwacht dat we een gedeelte van het circuit konden rijden, maar er zijn trainingen bezig dus alles is afgesloten. Jammer.
Dan maar weer verder richting Heerlen. Je hebt zo van die dagen dat niet alles gaat zoals je denkt. Op de grens van Nederland een zeer goede uitsmijter gescoord en dan onderweg door het Limburgse land naar de motor camping. Ook hier is de verwachting te hoog ingeschaald.
Bij aankomst ziet het er wat stilletjes uit. Als we de eigenaar spreken klopt dit ook, de camping is alleen vrijdag, zaterdag en zondag geopend en het is nu woensdag. Dit hadden we wel op de website kunnen zien volgens de iets stugge beheerder. Net of je een computer bij je moet hebben!!!
Maar goed, voor ons geen probleem, campings ruim voldoende voorhanden in deze omgeving. Dit was nu ook weer niet de bedoeling volgens de beheerder, we konden de tent wel opzetten en de bar ging ook wel open omdat er nog een motor club aanwezig was.
Ook goed, we blijven hier twee nachten voordat we naar huis gaan.
Dag twaalf “Mergelland route ” totaal 147 km.
Mergelland route.
Vandaag rijden we de Mergelland route. Deze staat ingevoerd in mijn Garmin navigatie, maar de route is ook bewegwijzerd. Nu staan niet alle borden op de route in verband met wegwerkzaamheden, dus de Garmin is weer een uitkomst.
Over de route kan ik kort zijn, hij is mooi en goed uitgezet. Wat wel een puntje is, zijn de vele fietsers. Door het toenemende gebruik van de E-bike is het op sommige gedeelten vrij druk. Dit is voornamelijk in de buurt van Vaals het geval en dat is voor ons motor rijders nu net leukste gedeelte om te rijden. Er staan ook opvallend veel flitspalen langs de route. Zouden die E-bike mensen echt zo hard rijden? Wat ook opvalt, is dat er veel politie op de been is in dit gebied. Wij hebben in ieder geval een mooie tocht gehad met uitstekend weer.
De laatste dag gaan we in één streek via de grote wegen naar huis. Dit is nog ruim 300 kilometer. We kijken terug op een geslaagde motor vakantie waar we veel indrukwekkende momenten hebben beleeft en waar we erg veel gezien hebben.
Korte vakantie Rijnland april 2016.
Voorwoord:
Volgens de informatie die we van te voren hebben ontvangen, ziet de reis er als volgt uit:
- Dag 1: We vertrekken vanaf Wolvega en rijden via een gevarieerde route door naar ons hotel in het Rijnland.
- Dag 2: Voor vandaag is er een mooie route uitgezet door het fraaie landschap van het Rijnland en het Eifelgebergte. Veel te zien en lekker sturen over de mooiste wegen door het Rijnland en een heel klein stukje bij Moezel.
- Dag 3: Ook weer heerlijk sturen vandaag, iets meer zien we van de Moezel en rijden we bij de Nurburgring langs, waar je dan eventueel bij de baan kan kijken of een koffiestop kan maken.
- Dag 4: Ook aan zo`n mooi stuur-weekend komt een eind. We nemen afscheid van het Rijnland en rijden via een mooie route huiswaarts, en verwachten om ongeveer 17.00 uur weer in Wolvega te zijn.
Deze reis ziet er veel belovend uit en we zijn dan ook erg benieuwd. Het wordt gelijk ook een duurtest voor ons met de BMW R1200 RT die we net aangeschaft hebben.
De eerste ontmoeting.
Voor we op vakantie gaan is er eerst een kennismakingsavond die door Wigomoto is georganiseerd bij Motoport Leeuwarden met de andere deelnemers van deze reis. Sommigen zijn al vaker mee geweest en anderen zijn net als wij nieuw in deze groep. Op deze avond krijgen we de meer informatie en de routes voor de navigatie apparatuur. Het is voor ons wat onwennig, maar dat zal denk ik bij meer mensen zo zijn.
Het verzamelpunt is niet Wolvega zoals eerst de bedoeling was, maar het wordt Zwolle omdat dit centraler gelegen is voor een aantal deelnemers. Tijd van verzamelen is 07:45 uur. Dus wij moeten uiterlijk rond 06:30 van huis vertrekken. Mooie tijd voor een vakantie. We gaan het beleven de routes zien er mooi uit en er zijn regelmatig pauze plaatsen ingepland. We gaan er voor en hebben er zin in.
Eerste dag, Bolsward Villip (Wachtenberg) afstand 481 km.
Route eerste dag.
De hele week voorafgaand aan de reis zijn de weersvoorspellingen op zijn zachts gezegd slecht. Als we deze reis niet geboekt hadden, dan waren we zeker thuis gebleven. Maar goed zondag morgen om 06:30 uur op de motor met regen in het vooruitzicht. Op weg naar Zwolle hebben we geen regen gehad, met een mager zonnetje en de motor op de cruise control is het een ontspannen begin van de reis.
In Zwolle verzamelen we en worden we in twee groepen ingedeeld. Wij vertrekken met de eerste groep en alweer zonder de voorspelde regen. Tot aan Mook gaat het voornamelijk over de grote weg, zodat het eerste stuk redelijk snel wordt afgelegd. Voorbij Nijmegen verlaten we de grote weg en wordt de route een stuk interessanter.
Na de koffie in Mook gaan we verder over de glooiende binnenwegen richting Mönchengladbach, waar we de lunch hebben gepland bij “Ellys Bikertreff”. Een eetcafé waar de lokale motor rijders zich verzamelen. Op de foto is overigens niet onze groep. Het weer zit tot hier mee, maar dat gaat snel drastisch veranderen.
“Ellys Bikertreff”.
Nadat iedereen weer verzadigd is gaan we verder voor het laatste gedeelte. Nu krijgen we de regen die steeds is voorspeld. Het is een korte stevige bui. De zon laat zich ook niet meer zien, maar de wegen worden mooier. Meer bochten, meer stijgen en dalen.
We zitten nu in het gebied waar we wilden zijn. Tijdens één van de afdalingen worden we getrakteerd op een stevige hagelbui. Dit is iets dat niet heel erg grappig is op de motor, dus we stoppen en schuilen onder een afdak. We besluiten om nu maar rechtstreeks naar het hotel te gaan. Dit is ook niet zo erg, want het is al met al een lange dag sturen geweest. Zodra de wegen weer schoon zijn en het min of meer droog is gaan we verder voor het laatste stukje. En zonder rechte wegen is het laatste stukje de kortste afstand, maar niet helemaal rechtstreeks.
Hotel “Görres” heeft mooie grote kamers, schone douche en toilet. Dit lijkt erop, de kamer is heerlijk warm en na een warme douche zijn we klaar voor een drankje enz. Het zit gezellig na een lange dag rijden, maar de deceptie moet nog komen. “Het diner”!!! Voor het diner moet je zeker niet in hotel Görres zijn, dat is gewoon slecht. Het ontbijt is overigens prima, maar ja, we hebben ook voor het diner betaald en dat is op de laatste dag na verschrikkelijk slecht.
Tweede dag, Toer door Rijnland, afstand 264 km.
Route kaartje dag twee.
We zitten al vroeg aan de koffie en langzaam aan komen de andere motorrijders aan tafel voor het ontbijt. We vertrekken vandaag voor een toertocht die voor een groot gedeelte ten noorden van de Rijn loopt. Dit betekend dat we twee keer overvaren met een veerbootje. De start is aan de frisse kant, maar we hebben zadel verwarming en dat komt nu erg goed van pas. Nadat de motoren van de nodige benzine zijn voorzien gaan we op weg richting de Rijn naar het stadje Remagen. Wij zijn hier al eens geweest met de fiets en herkennen dus de omgeving. Hier gaan we met de veerpont naar de noordzijde van de Rijn.
De uitgezette route is erg mooi met veel bochten en pittoreske Duitse stadjes en dorpen. Het weer zit niet helemaal mee, je zou om deze tijd graag wat meer zon en warmte hebben. Dit zit er helaas niet in. Het regent zo nu en dan, met af en toe een beetje hagel. Het is allemaal wel te doen en we genieten van de tocht.
De route gaat door de het bergachtige gebied richting Nassau aan het riviertje de Lahn. Tijdens onze fietstocht langs de oranje route zijn wij hier ook geweest. We herinneren ons de stevige hellingen op de fiets nog goed. Met de motor is het allemaal een stuk eenvoudiger, al hakt het sturen door de vele bochten er wel in. Op de veerpont over de Rijn naar Boppard stapt Annie in de begeleidende bus en rij ik het laatste stuk alleen op de motor verder.
We moeten volgens de route nog 125 kilometer rijden en dat is nog best een flink stuk als we het over de kronkelende wegen doen zoals de route is gepland. We besluiten in Munstermaifeld om de laatste veertig kilometer vanaf hier rechtstreeks terug te gaan naar het hotel. Qua afstand maakt het niet heel veel uit, maar qua tijd scheelt het wel enorm.
Terug in het hotel druppelen de andere groepjes motorrijders ook binnen. De meesten hebben de route iets ingekort, maar een enkele diehard heeft de gehele route gereden. Na het opfrissen, een bak koffie en het uitwisselen van de beleving van vandaag met een glas bier of glas wijn is het weer tijd voor het diner. Dit is wel de grootste uitdaging van vandaag. De meelballen van gisteren zijn vermalen tot sliertjes met een bruine zoute drab waar hier en daar een stukje blikvlees indrijft. Dit is een nieuw culinair dieptepunt. Als je denkt dat het niet slechter kan dan zit je er goed naast.
Het zorgt wel voor zeer gevat commentaar. We blijven ondanks het slechte eten lang aan tafel hangen en rond een uur of tien gaan wij naar onze kamer. Op naar de volgende route.
Derde dag, Eifel toer afstand 227 km.
Route derde dag.
Na een goede nachtrust staan we rond 07:00 uur op en starten weer met een stevige bak koffie. Als iedereen zich weer heeft verzamelt voor het ontbijt wordt de tocht van deze dag besproken. Wij willen ons eigen plan trekken en het blijkt dat meer mensen er zo over denken. De geplande route is ons iets te lang en we willen het rustig aan doen. Uit eindelijk hebben we aan het eind van de maar vijftig kilometer korter gereden dan de route die gepland was.
Zoals gezegd vertrekken we samen om het eerste gedeelte van de route te volgen tot aan de Moezel. Ons plan is om in Cochem koffie te drinken en dan langs de Moezel naar Koblenz te rijden. Maar eerst het gedeelte van de route richting Cochem.
Zonnig.
Maar ook sneeuw.
We programmeren de route van vandaag in de motorkaart van onze Garmin en zijn gereed voor het vertrek. De zon schijnt en er staat niet veel wind. Vandaag hebben we de qua weer de beste dag van deze vakantie. We route die we rijden gaat door een totaal andere omgeving als gisteren.
Het begin van de route gaat door de zo karakteristieke Duitse stadjes met de vakwerkhuizen. De stadjes gaan over in de heuvels van de Eiffel met veel bochten waar het mooi sturen is. We genieten van de omgeving, de groene heuvels en de vergezichten.
We komen na het tanken in een hoger gebied met mooie bochten, maar op de temperatuur meter op de motor zie ik dat de omgevingstemperatuur sterk daalt. Van negen graden Celsius in het dal tot één graad Celsius boven in de bergen van de Eiffel. Dit is niet zo heel erg, maar wat er ligt hier sneeuw en dat is minder. Eerst is het hier en daar een waas van wit, maar hoe hoger hoe meer sneeuw er ligt. Gelukkig is de weg schoon, wel nat maar niet glad. Het is net of je door een kerstkaart rijd en dat is om deze tijd van het jaar wel bijzonder.
Als we dalen veranderd het sneeuw landschap weer in het jonge lente groen. De route is mooi, maar wat je niet kunt plannen in Nederland zijn de weg afsluitingen. We storen ons niet aan de borden en kijken hoever we kunnen komen. Op deze manier krijgen we wel het mooie bochtenwerk en moeten we bij de afsluitingen een andere weg zoeken om weer op de route te komen. Zo nu en dan komen we ook andere deelnemers van deze tocht tegen.
Uit eindelijk komen we tegen de middag aan in Cochem. Hier pauzeren we en gaan even het oude gedeelte van het stadje bekijken. Wij verlaten vanaf hier de geplande route en gaan verder onze eigen weg.
Het blijft nog zonnig en wij rijden langs de Moezel naar Koblenz.
De weg langs de Moezel meandert met de rivier mee. Aan de linkerkant liggen de heuvels met de wijngaarden en rechts de rivier. We passeren verschillende stadjes die bevolkt worden door de vroege toeristen.
Hoe dichter we Koblenz naderen hoe donkerder de lucht wordt. Ook de wind is behoorlijk aangetrokken. In Koblenz zijn er bij het standbeeld van Keizer Wilhelm voor motoren speciale parkeer plaatsen (gratis). We zetten de motor hier neer en wandelen een stukje langs de Moezel en de Rijn.
Het laatste gedeelte gaan we rechtstreeks terug naar het Hotel. Eerst over de autobaan richting Bonn en het laatste stukje binnendoor naar Wachtenberg. We zijn mooi op tijd terug, maar zijn zeker niet de eerste die terug zijn. Het was een mooie dag toeren door een sterk afwisselend gebied. De geplande dag afstand was 285 kilometer. De route zoals wij die hebben gereden vandaag was 230 kilometer en ruim voldoende voor ons. Morgen wacht ons nog een lange dag terug naar huis.
Vierde dag, naar huis afstand 407 km.
We zitten weer op tijd aan het ontbijt en de koffie. Vandaag verlaten we de groep en gaan op eigen gelegenheid naar huis. Niet omdat we de geplande route niet mooi zouden vinden, maar omdat we via Almelo moeten rijden. We nemen afscheid van de groep en vertrekken richting Bonn met de Garmin ingesteld op het vermijden van grote wegen.
Het weer is afwisselend bewolkt met af en toe een bui. De eerste paar kilometer gaat het prima, het lijkt een leuke route te worden, maar al snel staat het verkeer vast. We worden dwars door Bonn geleidt en dat is nu niet echt wat we willen. Na een uurtje file rijden besluiten we de grote wegen weer aan te zetten in de Garmin en zodra we op de stad verlaten gaat de reis voorspoedig.
We komen aan het einde van de middag thuis met een bak aan ervaring en mooie herinneringen. Ondanks het weer was het een mooie vakantie met een leuke en gezellige groep. Of weer op een zelfde manier op vakantie zullen gaan dat weet ik niet, we zijn toch meer gericht individuele vakantie’s. En kamperen is voor ons meer een ding dan een hotel. Het gruwelijk slechte eten wat we gehad hebben in hotel ‘Görres’ geeft ons ook niet bepaald de doorslag om onze koers te wijzigen om op deze manier met vakantie te gaan. Zoals het er nu voor staat blijven we kamperen en zullen we hotels blijven vermijden.
Nawoord:
Later heb ik nog met de organisator van deze reis gesproken over onder andere het slechte eten in het hotel. En wat schets mijn verbazing! De schuld werd bij ons als deelnemers neergelegd omdat wij zo goedkoop mogelijk op vakantie willen gaan. Zo kan je alles wat krom is weer recht lullen. Wij hebben gewoon een motorreis geboekt waarbij alles inbegrepen was en de gevraagde prijs betaald. Niet meer en niet minder.
